Marianne Lammersen

Als je zoals Marianne Lammersen (Nijland, 1984) in harmonie en volle tevredenheid opgroeit op het platteland, dan blijft de stad voor altijd een vreemde. Daardoor ziet zij de discrepanties, de gestructureerde chaos en de schijnbare coherentie scherper dan ezen geboren en getogen stedeling. Deze observaties gebruikt zij in haar werk om visuele analyses van onze tijd te maken. Met een keur aan materialen bouwt zij collages, objecten en installaties die de disbalans en de exponentiele groei van de gecultiveerde wereld verbeelden. De menselijke bouwdrift gebruikt zij als metafoor voor het nog steeds geldende vooruitgangsidee en verslaving aan het (economische) groeimodel. In haar werk zet de kunstenaar vraagtekens bij deze visie en komt met alternatieven door het natuurlijke en organische de confrontatie aan te laten gaan met ritme en regelmaat van gefabriceerde (bouw)materialen.

Lammersen idealiseert noch de stad noch het platteland, zij beweegt zich tussen deze polen door werken te construeren die balanceren tussen harmonie en chaos, tussen aantrekken en afstoten. Vanuit haar persoonlijke kracht laat ze de twijfel toe en omarmt zij vervreemding in haar werk. Schijnbaar onverenigbare materialen, zoals textiel en beton, geblazen glas en beton, of keramiek en textiel worden moeiteloos met elkaar gecombineerd en/of tegenoverelkaar geplaatst. Voor Lammersen draagt het materiaal een grote gevoelswaarde en betekenis omdat haar ambachtelijke materiaalkeuze en het tijdrovende maakproces dat hieraan is verbonden haar wens vervult de vertraging te koesteren, haar uit de race van de dag te halen. Die vertraging is voor haar een noodzaak de dingen te kunnen bestuderen, vat erop te krijgen, en tegelijkertijd een tegengeluid voor de sneltreinvaart waaraan we niet lijken te kunnen ontkomen.

Vanuit het tijdrovende maakproces ontstaan architectonisch ogende vormen die organisch en tactiel zijn. Zij refereren aan de gestructureerde stad, waar elke organische vorm juist ontbreekt, maar waar tegelijkertijd de georganiseerde chaos welig tiert. Door natuur en cultuur te combineren verenigt zij niet alleen wat schijnbaar onverenigbaar is, maar creëert zij voor zichzelf de ruimte te spelen met die tegenpolen, om grip te krijgen op de snel veranderende en ingewikkelder wordende samenleving.

Vanuit een niet-activistische houding, maar uit nieuwsgierigheid en verbazing en soms ook uit scepsis twijfelt zij aan het tempo waarin veranderingen plaatsvinden. Willen we niet te snel en ten koste waarvan?

door Diana Wind, (voormalig) Curator Hedendaagse Kunst, Museum Rijswijk


-----------------------------------------------


If, like Marianne Lammersen (Nijland, 1984), you grow up in the countryside with feeling of deep contentment, the city always remains a stranger to you. As a result, she sees the discrepancies, the structured chaos and seeming coherence more sharply than a city-dweller born and bred. She uses these observations in her work to make visual analyses of our times. Lammersen builds collages, objects and installation, that represent the imbalance and exponential growth of the cultivated world. She uses the human urge to build as a metaphor for the still prevalent idea of progress and addiction to the (economic) growth model. In her work, the artist interrogates this vision and suggests alternatives by letting the natural and organic confront the rhythm an regularity of fabricated (building) materials.

These ideas are reflected in her use of materials. Seemingly incompatible materials, such as blown glass and concrete, ceramics and paper are combined. Her artisanal choice of materials, and the time-consuming production process it entails, fulfils a wish to cherish the process of slowing down, to step out of the daily rat race. That slowing down seems a necessity to examine things, to get a grip on them, and at the same time a counterweight for the excessive speed from which we seem unable to escape.

Lammersen idealises neither city nor countryside,she moves between these poles by constructing works that balance between harmony and chaos, between attracting and rejecting. From a non-activist attitude, but out of curiosity and surprise and sometimes also scepticism, she doubts the speed with which changes take place. Don’t we want to go too fast, and at what cost?

by Diana Wind, (former) Curator Contemporary Art, Museum Rijswijk